പ്രണയമേ....

തീരെ ചെറിയവരായിരുന്നിട്ടും

നമുക്കിടയിൽ

രണ്ട് ആകാശവും

രണ്ട് ഭൂമിയുമുണ്ടായിരുന്നു

ഒരിക്കൽപോലും

നിന്റെ കരനനയ്ക്കാനെന്റെ

കടലുവന്നിരുന്നില്ല

എന്റെ മഴപ്പാട്ടുകൾക്ക്

നിന്റെ മണ്ണ്

കാതുകൂർപ്പിച്ചിരുന്നുമില്ല

അതിരളവുകളുടെ

സ്വപ്നരാത്രികളിൽ

ജ്വലിക്കാൻ

നമുടെ ആകാശം

ഒരു നക്ഷത്രംപോലും

സൂക്ഷിച്ചിരുന്നില്ല

എന്നിട്ടുമെന്തിന്

മണമില്ലാത്ത പൂക്കളും

മധുരനാരങ്ങത്തോട് പോലെ

അകം നഷ്ട്ടപ്പെട്ട ഹ്യദയവും

തുളച്ചിറങ്ങുന്ന

മൌനവുംകൊണ്ട്

നമ്മളൊപ്പുവയ്ക്കുന്നു

‘ എന്നെ നീയും

നിന്നെ ഞാനും അറിഞ്ഞിരുന്നെന്ന’

ആ വലിയ കള്ളത്തിലേറി

ജീവിതം പിന്നെയും

ശിഷ്ട്ടജന്മം തുഴഞ്ഞൊടുക്കുന്നു.